Lars Andreas Larssen

Lars Andreas Larssen var ein folkekjær norsk skodespelar og humorist. Som skodespelar var han allsidig. Han hadde ei karakteristisk røyst og var ein framifrå opplesar.

Larssen var elev ved Statens Teaterskole i 1954–1959. I 1958 debuterte han som skodespelar på Folketeatret. Han var tilsett ved Rogaland Teater i 1959–1962 og ved Nationaltheatret i 1968–1995. Frå 1995 arbeidde han som frilansar.

Ved Rogaland Teater spela Larssen mellom anna rolla som Håkon i Henrik Ibsens Kongsemnerne og i tittelrolla i Læraren av Arne Garborg. Ved Nationaltheatret medverka han i til saman over 60 oppsetjingar. Han gjorde fleire Ibsen-roller, mellom anna Gregers Werle i Vildanden (1986), Dr. Wangel i Fruen fra havet (1990) og prosten i Brand (1990). Han hadde fleire roller i stykke av William Shakespeare.

I 1977 var Lars Andreas Larssen med på å skipe Teatret på Torshov, Nationaltheatrets bydelsscene, som dei første åra var organisert etter eit allmannaprinsipp. Her spela han mellom anna i Dario Fo sitt stykke Vi betaler ikke! Vi betaler ikke! (1978) og kunne då utfalde det store komiske talentet sitt. Elles må ein nemne roller som Kirilov i De besatte av Fjodor Dostojevskij (1975) og baron Zeta i Den glade enke (1987). Den siste rolla hans på Nationaltheatret var som baronen i Jeppe paa Bjerget av Ludvig Holberg (1992). Ved fleire høve gjesta han òg Det Norske Teatret som skodespelar.

Som frilansar i 1990-åra gjorde han suksess med den eigenproduserte framsyninga om Knut Hamsun, På gjengrodde stier. I 1999 laga han saman med Monna Tandberg og regissør Edith Roger framsyninga Det er sant! Hvert evig ord, om Henrik Ibsen, som blei vist mange stader i Noreg og i utlandet.

Larssen debuterte som filmskodespelar i Arne Skouens film Ni liv (1957) og hadde roller i ei rekkje norske filmar. I fleire år var han knytt til Fjernsynsteatret.

Lars Andreas Larssen var sterkt samfunnsengasjert. Saman med den første kona si, Sonja Lid, skipa han det første Fredskontoret, i Stavanger. Han var medlem av styret i Norsk Kvinnesaksforeining og var oppteken av korleis samfunnet tok seg av dei eldre. Han vitja ofte heimstaden sin og var ein av drivkreftene bak den årlege festivalen «Sommer-Melbu».

Larssen fekk diagnosen Alzheimer. Sjukdomen blei merkbar i 2003, då han fekk så store problem med å hugse teksten til ei framsyning han hadde gjort mange gonger tidlegare, at han måtte trekkje seg. Etter det gav han opp scenelivet.

Sonen, Vetle Lid Larssen, har skrive bok om tilhøvet til faren, Hvordan elske en far – og overleve (2015).